Okružno javno tužilaštvo
Savska 17a
Beograd
Inicijativa mladih za ljudska prava u skladu sa članom 223. Zakonika o krivičnom postupku, podnosi
KRIVIČNU PRIJAVU
Protiv: Zorana D. Lukovića, kapetana u Upravi kriminalističke policije Ministarstva unutrašnjih poslova, adresa nepoznata podnosiocu prijave
Zbog: krivičnog dela izazivanja nacionalne, rasne i verske mržnje, razdora ili netrpeljivosti iz člana 134. Osnovnog krivičnog zakona
OBRAZLOŽENJE
I ČINJENIČNI OPIS:
1) Zoran D. Luković je 2003. godine izdao knjigu pod naslovom “Sekte – priručnik za samoodbranu”. Knjiga je izašla u 5.000 primeraka, a izdavač je Izdavačka kuća Draganić, Goce Delčeva 40, Novi Beograd.
U ovoj knjizi na stranama 18 i 19, izvršena je podela “Sekti”. Pod brojem 1. u toj klasifikaciji, navedene su kao “Pseudohrišćanske sekte”: Adventisti (subotari), baptisti, Božja deca, Zapadno – pravoslavna crkva, Jehovini svedoci, kreacionisti, mormoni, nazareni, novoapostolska crkva, pentekostalci, Reč života, Slobodna crkva, Univerzalni život, Hristova crkva, Hristova crkva jevanđeljske braće, Hristova crkva malokrštenja, Crkva božija…
Na strani 27, u delu koji nosi naslov “Sekte i droga” navodi se: “Iako droge nisu više zaštitni znak (osim kod satanista) sekti, ne zaboravimo da su manipulacija, opsena i impresario glavno oružije sektaša u procesu vrbovanja kandidata. Zato ne isključimo zloupotrebu narkotika, ne možda kao pravilo ponašanja nego kao uvek moguće i provereno od ranije, rezervno (sredstvo) oružije u procesu vrbovanja (manipulacije) novih kandidata ili zadržavanja starih na okupu”.
Na strani 27, u delu koji nosi naziv “Kategorije ljudi podložnih pristupanju sektama” navodi se: “Sekte koriste i manipulišu stanjima slabosti pojedinaca, stanjima zbunjenosti, povređenosti, nesnalaženja, usamljenosti, straha, neizvesnosti… vrbujući ih i iskorišćavajući”.
Na strani 31 ispod naslova “Diskriminacija onih koji ne pripadaju sekti prilikom zapošljavanja” navodi se: “U preduzećima koja su vlasništvo članova sekti, bez obzira na stručnu klasifikaciju, nephodan uslov je duhovna podobnost pripadnika sekti. Onome koji bi želeo da se zaposli, a nije član, nudi se prethodni kurs, tečaj kako bi kao tako kvalifikovan i osvedočen sa svojom sabraćom radio”.
Na strani 34, pod naslovom “Vidovi odbrane” navodi se: ”Sekte poslednjih decenija jesu pojavni oblik mentalnih manipulacija i novi oblik bolesti zavisnosti”.
Na strani 37 se navodi:”Brojni su slučajevi mladih koji su na nekom svom putu samorealizacije, zalutali u sektu, a posle završili u duševnoj bolnici. Mnogi su postali toksikomani, predajući se bilo alkoholu, bilo drogama ili tabletama, pa su takođe završili u psihijatrijskim ustanovama ili na groblju.” Niže se navodi i sledeće: “Neki pripadnici sekti ne samo da nisu bili na propovedanom prosvetljenom putu vrline i spasenja, nego su počinili i najteža krivična dela, kao što su ubistva, razbojništva, silovanja…” … “Prostiutucija je čak u nekim sektama u opisu delatnosti misije”.
Na strani 69 se navodi:”Sekte proklamuju besmislenost tradicije, nacionalne istorije, običaja, a verskim praznicima i crkvenim službama se podsmevaju”.
Na strani 71 se navodi:”U pseudohrišćanskim sektama nasilje se najčešće ispoljava kao rezultat potrage, ucene, pretnje i psihičkog terora prema odbeglim članovima sekte i članovima njihovih porodica.
2) U dnevnom listu “Politika” od 23.12.1999. godine izašao je tekst (koji je inače preuzet od agencije Tanjug) u kome je opisano kako su pirotska organizacija mladih JUL-ovaca, inspektor policije Zoran D. Luković i protojerej SPC Hristivoje Nikolić branili pirotske građane od “sekti u službi novog svetskog poretka”. Navodi se da je na toj tribini rečeno da su “sekte opasnost za sve narode sveta, a njihov cilj je da slome nacionalne suverenitete, razarujući ih kao virus, sve su one destruktivne, totalitarne.…donose smrt i razaranje”.
2) Na sajtu dnevnih novina “Glas javnosti” (www.glas-javnosti.co.yu) od 16. juna 2001. godine navodi se: “Savremene sekte, objašnjava Luković, za razliku od onih prvobitnih, nemaju samo religijsku svrhu, već im je pre svega cilj da se što više obogate i zbog toga hoće da uđu u najviše političke krugove i da imaju uticaj na centre moći. Takav je slučaj i sa transcendentalnom meditacijom koja je, pored adventista, najzastupljenija sekta kod naših političara. Mnogi u sadašnjoj i prošloj vlasti, tvrdi Luković, aktuelni ministri čak, u najmanju ruku su promoteri sekti preko kojih oni ostvaruju svoje ciljeve, a mnogi su i članovi”. Niže se dodaje i sledeće: “Sekte svakako jesu vrsta specijalnog rata ako pod ratom podrazumevamo ekonomsku, religijsku ili kulturnu ekspanziju na račun drugog - smatra Luković”.
3) 18. oktobra 2002. godine na sajtu dnevnog lista “Dnevnik” (www.dnevnik.co.yu), u feljtonu koji je pisao, Zoran D. Luković je u sekte uvrstio i međunarodne, nevladine i humanitarne organizacije i dodao da prema njima treba zauzeti “primeren odnos”. On je objasnio da to ne znači lomaču, ali da ne smemo dozvoliti da budemo izmanipulisani i da prodamo dušu u “sparing duhovnoj borbi”, već im posao treba učiniti neprofitabilnim.
23. jula 2003. godine na sajtu dnevnog lista Dnevnk (www.dnevnik.co.yu) Zoran Luković navodi sledeće: “Onaj koji sebe smatra vernikom, a ne sledi bogootkrivene istine, dogme, jeste jeretik. Prema tome, sekte su jeretičke verske zajednice, a ne crkve. Iako mnoge sebe nazivaju crkvama, iako neke imaju i milione sledbenika, raspolažu velikim brojem objekata i materijalnim bogatstvima, učestvuju u mnogim humanitarnim akcijama (što će Gospod, verujemo, pozitivno oceniti na Strašnome sudu), mi ih, ceneći po crkvenim dogmatsko-doktrinarnim načelima, nikako ne možemo smatrati crkvama.”
28. jula 2003. godine na sajtu dnevnog lista Dnevnik (www.dnevnik.co.yu) navodi se: “Slabosti, strahovi, nesigurnost, osećanje krivice, podsticani su i gajeni da bi sekta razvila zavisnost i uništila slobodnu volju pojedinaca.”
29. jula 2003. godine na sajtu dnevnog lista Dnevnik (www.dnevnik.co.yu) Zoran D. Luković baptiste i nazarene otvoreno naziva sektama.
30. jula 2003. godine, na sajtu dnevnog lista Dnevnik (www.dnevnik.co.yu) Zoran D. Luković naziva adventiste i jehovine svedoke sektama a da u samom tekstu ne postoji ni jedna jedina reč kojom bi obrazložio ovakvu tvrdnju. Kada spominje Jehovine svedoke on navodi: “To su vernici koji druge ljude gledaju ili kao demone, ili kao potencijalne jehoviste.”
4) Dana 18. maja 2005. godine održana je tribina pod pokroviteljstvom opštine Aranđelovac, Centra za kulturu i obrazovanje i Omladinskog saveta Aranđelovca. Naziv tribune je bio “Novi oblici zavisnosti: verske sekte, video igrice i droga”. Govorili su: Vlajko Pantić – psiholog, Vićentijević Vlada – đakon, Spasić Slobodan – psiholog i Zoran D. Luković – koji se predstavio kao državni službenik. Zoran D. Luković je tom prilikom rekao sledeće: “Nije važno koliko članova ima sekta, ako je sekta, ostaće takva i ako ima više od hiljadu članova”.
D o k a z i:
1) Knjiga Zorana D. Lukovića – “Sekte – priručnik za samoodbranu”. Knjigu je
izdala izdavačka kuća “Draganić”, Goce Delčeva 40, Novi Beograd, 2003. godine
2) Sajt Glasa javnosti – www.glas-javnosti.co.yu , pogledati arhivu vesti od 16. juna
2001. godine.
3) Sajt dnevnih novina “Dnevnik” - www.dnevnik.co.yu, pogledati arhivu vesti za
gore navedene datume
4) Predlog Zakona o pravnom položaju verskih zajednica, tj. njegov član 18.
5) Po potrebi izvesti i druge dokaze
Shodno opisanom činjeničnom stanju konstatujemo:
Ovakvim postupcima Zoran D. Luković je nastupajući kao službenik Ministarstva unutrašnjih poslova izazivao i raspirivao versku mržnju, razdor i netrpeljivost prema verskim zajednicama, jer ih je nazivao “sektama”. Zoran Luković koristi termin “sekta” kao sinonim za verske zajednice koje on smatra opasnim za ljudski život, zdravlje i dostojanstvo. Sektama naziva verske zajednice koje pripadaju korpusu višenacionalnih hrišćanskih verskih zajednica, koje su u Srbiji registrovane već decenijama i priznate od strane države. Neke od tih verskih zajednica su u većini zapadnih zemalja ne samo legitimno priznate, nego i većinske crkve. Time je Zoran D. Luković stvarao atmosferu odbojnosti i straha kod građana i izazivao i raspaljivao versku mržnju i netrpeljivost što je kršenje zakonom regulisane zabrane izazivanja verske mržnje, razdora i netrpeljivosti. Od 2001. do 2005. godine imamo oko 300 incidenata na verskoj osnovi u Srbiji[1].
Na tribini u Aranđelovcu 18. 5. 2005. godine bili su prisutni čitavi razredi iz osnovnih škola. Zoran D. Luković je tim mladim ljudima, koristeći autoritet državnog službenika, nametao mržnju i netrpeljivost prema verskim zajednicama (nazivajući ih sektama), tako da mladi kao i drugi građani koji prisustvuju ovakvim događajima prihvataju njegove stavove kao ispravne i kasnije nasrću na vernike i verske objekte, smatrajući da se na taj način bore protiv zla.
Pomenuta knjiga Zorana D. Lukovića, “Sekte – priručnik za samoodbranu” je i udžbenik u srednjoj školi Ministarstva unutrašnih poslova u Sremskoj Kamenici. Mladi koji se u toj školi obrazuju za buduće pripadnike MUP-a koji trebaju da se staraju za održavanje javnog reda i mira, zaista će teško moći to da čine ako su naučeni da su drugačije religije i verske zajednice “sekte – koje donose smrt i razaranje…”.
Takođe, Zoran D. Luković u svojim tekstovima naziva jedinstvenim nazivom “sekte”, i verske zajednice registrovane u Srbiji i sataniste, kao što je recimo organizacija OM Šinikrjo koja je u martu 1995. godine izvela akciju trovanja u tokijskom metrou kada je umrlo 12 i bilo povređeno oko 5.500 ljudi. To je klasičan primer manipulacije informacijama kroz uspostavljanje ničim dokazane veze. Posledice su jasne: izazivanje verske mržnje, razdora i netrpeljivosti.
II PRAVNA KVALIFIKACIJA:
Član 134. Osnovnog krivičnog zakonika glasi:
(1) Ko izaziva ili raspaljuje nacionalnu, rasnu ili versku mržnju, razdor ili netrpeljivost među narodima i nacionalnim manjinama koje žive u SRJ,kazniće se zatvorom od jedne do pet godina.
(2) Ako je delo iz stava 1. ovog člana učinjeno prinudom , zlostavljanjem, ugrožavanjem sigurnosti, izlaganjem poruzi nacionalnih, etničkih ili verskih simbola, oštećenjem tuđih stvari, skrnavljenjem spomenika, spomen obeležja ili grobova, učinilac će se kazniti zatvorom od jedne do osam godina.
(3) Ko delo iz st. 1. i 2. ovog člana vrši zloupotrebom položaja ili ovlašćenja ili ako je usled tih dela došlo do nereda, nasilja ili drugih teških posledica za zajednički život naroda i nacionalnih manjina koje žive u SRJ, kazniće se za delo iz stava 1. ovog člana zatvorom od jedne do osam godina, a za delo iz stava 2. zatvorom od jedne do deset godina.
U članu 134. stav 1. Osnovnog krivičnog zakonika predviđeno je da će se zatvorom od jedne do pet godina kazniti svako ko izaziva ili raspaljuje nacionalnu, rasnu ili versku mržnju, razdor ili netrpeljivost. Nema sumnje da je Zoran D. Luković svojim postupcima upravo to i činio. Štaviše, on je to činio u svojstvu i sa autoritetom državnog službenika (kao kapetan u Ministarstvu unutrašnjih poslova), npr. na skupu u Aranđelovcu dana 18. 5. 2005. godine, što ga čini odgovornim na osnovu stava 3. člana 134. Osnovnog krivičnog zakonika. Kako za odgovornost po ovom članu nije potrebno da je sam Zoran D. Luković učinio neki od 300 incidenata koji su se u periodu od 2001. do 2005. godine dogodili, već samo da je izazivao ili raspaljivao versku mržnju razdor ili netrpeljivost ne postoji nikakva sumnja u njegovu odgovornost. Pošto se mržnja, razdor ili netrpeljivost veoma teško mogu izmeriti u svesti pojedinca, stav Inicijative mladih za ljudska prava je da su ti pojmovi ipak merljivi u formalno – pravnom smislu i to kao broj incidenata na verskoj osnovi u Srbiji u određenom vremenskom periodu (oko 300, u periodu 2001. – 2005. godina). Taj podatak govori u prilog našoj tvrdnji da u Srbiji postoji verska mržnja, razdor ili netrpeljivost, a sve gore navedeno dokazuje veliku ulogu Zorana D. Lukovića u kreiranju takve atmosfere i stavova građana Srbije.
Želimo da napomenemo i da član 95. stav 1. tačka 3. Osnovnog krivičnog zakonika predviđa: “Ako u ovom zakonu nije drukčije određeno, krivično gonjenje ne može se preduzeti kada protekne deset godina od izvršenja krivičnog dela za koje se po zakonu može izreći zatvor preko pet godina”. Sa obzirom da je u članu 134. stav 3. istog zakona predviđena kazna zatvora od jedne do osam godina o zastarelosti u ovom slučaju ne možemo govoriti.
Ustav Republike Srbije u u članu 13. kaže:
“Građani su jednaki u pravima i dužnostima i imaju jednaku zaštitu pred državnim i drugim organima bez obzira na rasu, pol, rođenje, jezik, nacionalnu pripadnost, veroispovest, političko ili drugo uverenje, obrazovanje, socijalno poreklo, imovno stanje ili koje lično svojstvo”.
Dalje, u članu 41. navedeno je:
„Jamči se sloboda veroispovesti, koja obuhvata slobodu verovanja, ispovedanja vere i vršenja verskih obreda. Verske zajednice su odvojene od države i slobodne su u vršenju verskih poslova i verskih obreda. Verska zajednica može osnivati verske škole i dobrotvorne organizacije. Država može materijalno pomagati verske zajednice“.
Povelja o ljudskim i manjinskim pravima, to jest njen član 27 glasi:
Verske zajednice su ravnopravne i odvojene od države.
Verske zajednice su slobodne u samostalnom uređivanju svoje unutrašnje organizacije, vršenju verskih poslova i verskih obreda.
Verske zajednice imaju pravo da osnivaju verske škole i dobrotvorne organizacije, u skladu sa zakonom.
U članu 51. navedeno je:
„Zabranjeno je i kažnjivo svako izazivanje i podsticanje nacionalne, rasne, verske ili druge neravnopravnosti, kao i izazivanje i raspirivanje nacionalne, rasne, verske i druge mržnje i netrpeljivosti.
Relevantni međunarodnopravni standaradi
Univerzalna deklaracija o ljudskim i manjinskim pravima u članu 18. navodi
“Svako ima pravo na slobododu misli savesti i vere; ovo pravo uključuje slobodu promene vere ili ubeđenja i slobodu da čovek, bilo sam ili u zajednici sa drugima, javno ili privatno, upražnjava svoju veru ili ubeđenje putem nastave, vršenja kulta i obavljanja obreda
Međunarodni pakt o građanskim i političkim pravima u članu 18. navodi:
“Svako lice ima pravo na slobodu misli, savesti i veroispovesti. Ovo pravo podrazumeva slobodu ispovedanja i primanja vere ili ubedenja po svom nahodenju, kao i slobodu da tu veru ili ubedenje ispoljava pojedinacno ili zajedno sa drugima, kako javno tako i privatno, kroz kult, vršenje verskih i ritualnih obreda i veronauku”.
“Niko ne moze biti predmet prinude kojom bi se kršila sloboda njegovog ispovedanja ili primanja vera ili ubedenja po njegovom nahodenju”.
“Sloboda ispoljavanja vere ili ubedenja moze biti predmet samo onih ogranicenja koja predvida zakon a koja su nuzna radi zaštie javne bezbednosti, reda, zdravlja ili morala, ili pak osnovnih prava i sloboda drugih lica”.
“Drzave clanice ovog pakta obavezuju se da poštuju slobodu roditelja, a u datom slucaju zakonitih staratelja, da obezbede svojoj deci ono versko i moralno obrazovanje koje je u skladu sa njihovim sopstvenim ubedenjima”.
U članu 20. stav 2. navodi se: “Svaki poziv na nacionalnu, rasnu ili versku mrznju koji predstavlja podsticanje na diskriminaciju, neprijateljstvo ili nasilje, zakonom je zabranjeno”.
SCG je ovaj pakt potpisala, ratifikovala, i objavila u Službenom listu SFRJ (Međunarodni ugovori) broj 7 iz 1971. godine.
Kako je članom 16. Povelje o ljudskim i manjinskim pravima i građanskim slobodama SCG predviđeno da ratifikovani međunarodni ugovori i opšteprihvaćena pravila međunarodnog prava imaju primat nad pravom Srbije i Crne Gore kao i nad pravom država članica, gore citirane odredbe pojedinih međunarodnih instrumenanta se nesumnjivo pojavljuju kao relevantni pozitivnopravni propisi. Isto tako je članom 10. Povelje o ljudskim i manjinskim pravima i građanskim slobodama SCG propisano da se zajemčena ljudska i manjinska prava tumače u skladu sa važećim međunarodnim jemstvima ljudskih i manjinskih prava i praksom međunarodnih tela koja nadziru njihovo sprovođenje.
III ZAKLJUČAK:
Podnosilac krivične prijave, Inicijativa mladih za ljudska prava, smatra da Zoran D. Luković svojim knjigama, tekstovima, nastupima u medijima i ukupnim ponašanjem već nekoliko godina kontinuirano izaziva i raspaljuje versku mržnju, razdor i netrpeljivost prema verskim zajednicama u Srbiji. Suprotno Ustavu, drugim domaćim propisima kao i međunarodnom pravu, on naziva verske zajednice koje su registrovane u Srbiji - “sektama”. Zatim te iste verske zajednice i njihove vernike opisuje kao mentalne manipulatore[2], duševno obolele ljude[3], alkoholičare, narkomane i toksikomane koji završavaju ili u psihijatrijskim ustanovama ili na groblju[4], počinioce najtežih krivičnih dela kao što su ubistva, razbojništva i silovanja[5], kao ljude koji se bave prostitucijom[6], kao ljude koji se podsmevaju verskim praznicima i crkvenim službama[7], kao krivce za razvijanje zavisnosti i ubijanje slobodne volje pojedinca[8], kao vernike koji druge ljude gledaju kao demone[9], kao ljude koji žele da se obogate i imaju uticaj na centre moći[10], kao promotere specijalnog rata[11], kao donosioce smrti i razaranja[12].... Iznošenjem takvih neistina Luković svesno indoktrinira građane Srbije mržnjom prema priznatim verskim zajednicama u Srbiji. Zoran D. Luković kao službenik Ministarstva unutrašnjih poslova, na taj način stvara u srpskom društvu atmosferu mržnje i straha prema verskim zajednicama i produbljuje razdor koji postoji između građana Srbije pravoslavne veroispovesti i drugih verskih zajednica. Iz takve atmosfere je od 2001. do 2005. godine proizašlo oko 300 incidenata na verskoj osnovi u Srbiji. Teško je ustanoviti kauzalnu vezu između Zorana D. Lukovića i ovih incidenata pojedinačno, ali to član 134. Osnovnog krivičnog zakonika i ne traži da bi postojala odgovornost. Dovoljno je izazivanje ili raspaljivanje verske mržnje, razdora i netrpeljivosti, što je Zoran D. Luković svojim postupcima svakako činio.
Imajući u vidu sve navedeno, Inicijativa mladih za ljudska prava
P R E D L A Ž E
Okružnom javnom tužilaštvu u Beogradu u ulici Savska broj 17a, da u smislu članova 242. odnosno 244. ZKP, podnese ili zahtev za sprovođenje istrage ili neposrednu optužnicu nadležnom sudu protiv Zorana D. Lukovića zbog krivičnog dela izazivanja ili raspaljivanja nacionalne, rasne i verske mržnje, razdora i netrpeljivosti iz člana 134. Osnovnog krivičnog zakonika.
Izvršni direktor Inicijative mladih za ljudska prava
Andrej Nosov
[1] Pogledati časopis “Religija i tolerancija“ brojeve 1, 2 i 3. To je časopis Centra za empirijsko istraživanje religije. Sva tri broja mogu da se preuzmu sa sajta www.ceir.co.yu
[2] Videti stranu 34 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[3] Videti stranu 37 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[4] Videti stranu 37 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[5] Videti stranu 37 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[6] Videti stranu 37 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[7] Videti stranu 69 knjige „Sekte – priručnik za samoodbranu“.
[8] Videti arhivu vesti na sajtu dnevnog lista “Danas” od 28. jula 2003. godine.
[9] Videti arhivu vesti na sajtu dnevnog lista “Danas” od 30. jula 2003. godine.
[10] Videti arhivu vesti na sajtu dnevnog lista “Glas javnosti” od 16. juna 2001. godine.
[11] Videti arhivu vesti na sajtu dnevnog lista “Glas javnosti” od 16. juna 2001. godine
[12] Videti tekst u dnevnom listu “Politika” od 23. decembra 1999. godine
Нема коментара:
Постави коментар